Көнеден келе жатқан салт-дәстүрімізде шариғат талаптарына қайшы келмейтін көптеген ырым-жоралғыларымыз, дәстүрлеріміз бар. Солардың бірі баланың тұсауын кесу. Кейбір дінде жүрген бауырларымыздың қазақтың ата-бабасынан келе жатқан дәл осы «Тұсау кесер» дәстүрін «Аллаға серік қосу» дегенін естіп жүрміз. Олардың айтатын уәжі «Өзге ұлттың баласының тұсауын кеспесе де жүгіріп кетеді, ал біздің қазақтың баласы тұсауы кесілмесе сүріншек болады екен. Алланың қалауымен болатын нәрсені ала жіптен сұрау серік қосу демегенде немене?!» дейді. Сонда осы дәстүрді әуелден орындап келген біздің бабаларымыз құдайынан қорықпайтын дінсіз болған ба?                                                                                        

       Құран-Кәрімде мынадай аят бар: «Мал мен балашаға – дүние тіршілігінің сәні»[1] Иә, Алланың берген мал-дүниесі мен адам өмірінің жалғасы саналатын бала-шаға қызығын көрудің өзі де бір бақыт! Сондай-ақ, бұл – Алла Тағаланың берген аманаты. Дүниені адал тауып, дұрыс жұмсау керек болса, бала-шағаны да адалынан бағып, дұрыс тәрбие беру – басты міндетіміз. Бұхари өзінің Сахих хадисінде Ибн Омардан Алланың елшісінің (с.а.с) былай дегенін риуаят еткен: «Сендердің бәрің де бақташысыңдар, бәрің де қол астыңдағыларға жауапкерсіңдер. Әмірші – адамдарға бақташы, өзінің қол астындағыларға жауапкер, ер кісі – өз отбасына бақташы, өзінің қол астындағыларға жауапкер, әйел – күйеуінің үйіне және баласына бақташы әрі соларға жауапкер, кісінің құлы (қызметкері) – қожайынының малына бақташы әрі соған жауапкер. Әлбетте, бәрің де бақташысыңдар әрі әрқайсысың өз қол астындағыға жауапкерсіңдер»-дейді.[2] Осы хадисте өз міндеттерімізге деген жауапкершілік және үлкен тәрбиелік мән жатыр. Әр бір ата-ана өсіріп жатқан ұл-қыздарының тәрбиесіне жауапты. Әр халықтың өзіне тән ұлттық тәрбиесі бар. Сол секілді қазақ дәстүрінде тәрбиелік мәні жоғары жоралғы бар: ол – тұсаукесер тойы. Шілдехана-бесік тойдан кейін сәби өмірінде ерекше аталып, үлкен той ретінде өткізілетін салттың бірі – тұсаукесер. Аталмыш салт сәби қаз тұрғаннан кейін «тез жүріп кетсін» деген тілекпен жасалады. Мәселен, Тоқ ішекпен кескенде «жоқшылық пен таршылық көрмесін, тоқ болсын» деп ниет қылған. Көк шөппен кесерде «көгеріп көктесін, өсіп-өнсін», «көбейіп, көгере берсін»  деген тілеу болған. Тұсаукесер – бала өмірінің үлкен белесі. Өйткені, бала бауырын жазып, қаз-қаз тұрып, қадам басқан кезде, тұсауын кеседі. Басқа-басқа дәл осы тұсау кесерде кімде болса қолына пышақты ұстап тұрып, «біссміллә» деп бастайды. Яғни, Алланың атымен басталып тұрған ырымда қайдағы «ширк». Тұсаукесердің түпкі мақсаты – баланың қуанышын бөлісіп, алғашқы қадамына жақсылық тілеу. Яғни, сәбидің жүргеніне қуанып, оны ағайынмен бөлісіп және көпшілік алдында балаға игі тілектер айту. Жоғарыда айтқанымыздай, қазақ халқы көп жерде тұсаукесерде ала жіп қолданған. Ақ жіп пен қара жіптің екеуін айқастыра отырып есіп, ала жіп дайындаған. Мұнда да «бөтеннің ала жібін аттамайтын адал азамат болсын» деген өте жақсы ниет жатыр. Бұл – тіршіліктің нышаны. Түсіне білсек, мұның мағынасы тым әріде жатыр. Қарап отырсақ, өмірде барлығы жұп-жұп болып жаратылған. Өмір сынақ мекені болғандықтан, ол ылғи қатар келіп отырады. Айталық, қараңғы мен жарық, ыстық пен суық, өмір мен өлім, жақсылық пен жамандық тағы басқасы. Бұлар қатар жүреді, бірінсіз бірі болмайды. Осының барлығын мінсіз жаратқан бір Алла ғана жалғыз. Ал, енді тұсаукесерде қолданылатын ала жіпті бала өскенде өзгенің «ала жібін аттамасын», «ұрлық қылмасын», «қиянат жасамасын», «жаман жолға түспесін», яғни «біреудің дүниесіне көз тікпесін, қолын сұқпасын» деген ниетпен дайындайды. Ала жіпті көпті көрген, талай немере-шөбере сүйген әжелер әдемілеп ақ батасын беріп, баланың аяғына байлап береді. Тұсау кесетін адамды ата-ана алдын-ала сайлайтын болған. Қыз бала болса, қимылы ширақ әрі пысық, ақжарқын мінезді, көпке қадірлі, ісін тиянақты әрі тындырымды атқаратын елге сүйкімді келіншектерге, ал ұл баланың тұсауын «пәленше ағасындай сері болсын, үлкен азамат болсын», «анау ағасындай саятшы, аңшы болсын» дегендей ел аузында, елдің алдында жүрген ер-азаматтарға кескізген. Бұл да Пайғамбарымыздан қалған жол деуге болады, өйткені Расулымыз (с.а.с) жаңа туған сәбиге құрма шайнап, таңдайына жаққан екен. Алла елшісінің (с.а.с) әрбір істеген амалы – сүннет. Осы сүннетті берік ұстаған аталарымыз үйіне аузы дуалы ақын, сөзге шебер шешен келсе жас баласының ауызына түкіртіп отырған.  Қалай десек те, өзіміздің ата-бабамыз істеп келе жатқан салттың астарында үлкен мән, әдемі тілек, жақсы ниет, мазмұнды тәрбие жатыр.

       Тұсаукесердің тағы бір мәнісі – алғашқы қадамын тәй-тәйлап басқан баланың ендігі жерде сүрінбеуі, басқан қадамының сәтті болуы, бастысы, «аяғын нық бассын, өзінің туған жерінде аяғын нық басып жүрсін» деген көп тілегі. Бұл – баланың үлкен өмірге алар жолдамасы, тойдың басы, өмірге бастар қадамының алғашқы баспалдағы. Тұсаукесерде шашу шашылады. Бұдан соң «жүйрік бол!», «шауып кет!» деген секілді тілектерді айта отырып, екі қолынан екі адам жетектеген баланың тұсауын таңдалып алынған адам кесіп жібереді. Тұсауы кесілген соң, сәбиді екі адам ортаға алып шығады да, тез-тез жүгіреді. Осы кезде «Тұсаукесер» жыры шырқалады:

Қаз-қаз, балам, қаз балам, Қадам бассаң, мәз болам.

Қаз-қаз, балам, қаз балам. Тақымыңды жаз балам.

Күрмеуіңді шешейін, Тұсауыңды кесейін,

Қадамыңа қарайық, Басқаныңды санайық,

Қаз-қаз, балам, жүре ғой ... Балтырыңды түре ғой.

Тай-құлын боп шаба ғой, Озып бәйге ала ғой.

Қаз баса ғой, қарағым, Құтты болсын қадамың!

Өмірге аяқ баса бер, Асулардан аса бер.

Жүгіре қойшы, құлыным, Желбіресін тұлымың.

Елгезек бол, ерінбе, Ілгері бас, шегінбе.[3]

     Қарап отырсақ, қазақ халқы «Тұсаукесер» салтын бала өміріндегі әрбір кезеңінің әр қадамының сәтті болуы үшін жақсы ниетте жасаған. Тіпті қиылған ала жіпті ағайындар «сондай күнге біз де жете берейік» деп алатын болған. Тұсаукесер дәстүрі сәби өміріндегі  Дін мен дәстүр келесі бір кезеңнің басталғандығын білдіреді. Аяғын тәй-тәй басқан бүлдіршіннің жолы ашық болып, келешекке нық қадам басып, көп сүрінбеуіне үміт ете жасалатын жоралғы. Осындайда дана қазақ баланың келешегіне ақ жол тілеп, «балам тез жүріп кетсін» деген ниетпен «тұсаукесер» тойын жасайды. Шариғатта мұсылмандар жақсы көрген игі дәстүрлер де жағымды саналады.

     Таразылай келе аталарымыздан ғасырлар бойы келе жатқан «Тұсау кесерді» жақсы дәстүрге жатқызуға әбден болады. Расулымыздан жеткен хадисте: «Әрбір амал ниетке байланысты» депті адамзаттың асыл тәжі болған Пайғамбарымыз (с.а.с). Яғни, «Тұсау кесердегі» ниеттен шариғатқа қайшы келетін ешнәрсе көре алмайсыз. Мұсылман танымында да жақсы бастаған істі жақсылыққа балап, игіліктен үміт ету – тәфәул жасау үрдісі бар. Балаларға қамқорлық жасап, тәрбиелеумен қатар олар үшін Алладан дұға тілеуді де ұмытпаған жөн. Алла ата-ананың өз перзенті үшін жасаған дұғасын сөзсіз қабыл етеді . Пайғамбар (с.а.с) былай деген: «Үш түрлі дұға сөзсіз қабыл болады: жәбір көрушінің дұғасы, жолаушының дұғасы және ата-ананың баласына жасаған игі дұғасы (тілегі)»[4] Қандай ниет жатыр, қараңызшы?! Балаңның болашағына үлкен сенім артып, көңіліңді өсіретін мұндай дәстүрден қандай жамандық іздеуге болады.

Түркістан облысы дін істері басқармасы

«Дін мәселелерін зерттеу орталығы» КММ-нің

«Әдістемелік қамтамасыз ету» бөлімінің

маманы Дүйсен Асхат Өмірзақұлы